"Πού θα μας οδηγήσει όλη αυτή η κατάσταση;"

Οι δυσκολίες τις ζωή, τα προβλήματα της κοινωνίας, οι προβληματικές διαπροσωπικές σχέσεις και ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση με κάνουν να σκέφτομαι που θα μας οδηγήσει όλη αυτή η τρέλα.

Θα πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά. Θα πρέπει να αγωνιζόμαστε, όσο μπορούμε, όπως μπορούμε και πάντα με βλέμμα προς το αύριο. Για τα παιδιά μας, για εμάς τους ίδιους, για την κοινωνία την ίδια, γιατί άμα καταρρεύσει (η κοινωνία) τότε θα πέσουμε μαζί της και εμείς. Έχουμε χάσει, κατά μια έννοια, την ανθρωπιά μας, τον σεβασμό προς τον πλησίον μας και κατά συνέπια τον σεβασμό προς τον εαυτό μας. Χάνονται σιγά σιγά τα ήθη και τα έθιμα μας. Χάνονται οι αξίες και τα πιστεύω μας. Χάνουμε την πίστη μας προς όλα τα πράγματα και έχουμε κλειστεί (μας έχουν κλείσει) σ' ένα κλουβί που μέσα του υπάρχουν μόνο προβλήματα, υποχρεώσεις, απαιτήσεις. Μα το μεγαλύτερο κακό είναι ότι μέσα σ' αυτό το κλουβί έχουν βάλει και τα παιδιά μας. Όταν εμείς στις ηλικίες τους (13, 15, 17 χρονών) είχαμε στο μυαλό μας μόνο τις βόλτες, τις πλάκες και το πώς θα περάσουμε καλά (εντάξει και λίγο τα μαθήματα), τώρα αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να χαρούν όπως πρέπει την εφηβική τους ηλικία γιατί είναι γεμάτα από πρέπει, από τρέξιμο (από το σχολείο στο φροντιστήριο κ.α) και από το άγχος τι πρέπει να ακολουθήσουν και ποιος είναι ο σωστός δρόμος για την υπόλοιπη ζωή τους. Ποιες πρέπει να είναι οι σωστές κινήσεις για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Και εμείς, σαν μεγάλοι, δεν μπορούμε να τα βοηθήσουμε γιατί πραγματικά και εμείς δεν ξέρουμε ποια συμβουλή πρέπει να τους δώσουμε, αφού δεν γίνεται πλέον τίποτα σωστά.

Θέλουν να ζήσουν την εφηβεία τους και δεν μπορούν. Θέλουν να είναι ξένοιαστα και δεν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες. Θέλουν να βγουν, να φλερτάρουν, να ερωτευτούν, να χαρούν και τρέμουν πως δεν θα τα καταφέρουν γιατί τους περιμένουν τα προβλήματα κρυμμένα σε κάθε τους βήμα, σε κάθε τους σκέψη, σε κάθε, ίσως, λανθασμένη τους κίνηση και αυτό τους τρομάζει, τους αποπροσανατολίζει και τους απομακρύνει τον έναν από τον άλλον. Οι σχέσεις έχουν γίνει απλές, τυπικές και μερικές φορές χωρίς ουσία, χωρίς νόημα.

Γι' αυτό πρέπει να είμαστε εμείς πιο δυνατοί και πιο αισιόδοξοι (όσο μπορούμε) κυρίως για τα παιδιά μας. Πρέπει να τους δείξουμε το δρόμο για να μη χαθούν στα πρέπει και στα γιατί και να ακολουθούμε και εμείς μαζί τους για να νιώθουν ότι έχουν κάποιον που μπορούν να εμπιστευθούν. Κάποιον που πραγματικά τα αγαπάει και δεν θα τα προδώσει ποτέ και για κανένα λόγο.

Λίζα