H Mάρθα μας περιγράφει το δικό της 24ωρο!

Καλημέρα και καλό μήνα, Διαβάζοντας εχθές το 24ωρο μιας μαμάς αποφάσισα κι εγώ να σας περιγράψω το δικό μου….

W

7:00 πμ. Το ξυπνητήρι χτυπάει για πρώτη φορά κι εγώ απλά το αγνοώ…

7:10 πμ. το ξυπνητήρι δεν έχει σταματήσει να χτυπάει κι εγώ δεν έχω σταματήσει να το αγνοώ… 

7:15 πμ. Αποφασίζω να κλείσω το ξυπνητήρι μιας κι απ’ότι βλέπω δεν αποφασίζει να κλείσει από μόνο του,εκείνη τη στιγμή που πατάω το αναβολή συνειδητοποιώ ότι η ώρα είναι

7:15 και τότε είναι που αρχίζω και πανικοβάλλομαι(καθημερινά μου συμβαίνει αυτό). Πρέπει μέσα σε 45 λεπτά να ξυπνήσω τα παιδιά, να ετοιμάσω το πρωινό, να τα βοηθήσω να ντυθούν, να πλυθούν, να πλύνουν τα δόντια τους και να χτενιστούν, παράλληλα πρέπει κι εγώ να ντυθώ και να βαφτώ.

7:55 πμ. Εμφανίζεται ο καλός μου αγουροξυπνημένος (φρέσκος φρέσκος) τη στιγμή που ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, φεύγοντας του φωνάζω: ‘’Μην ξεχάσεις να κατεβάσεις τα σκουπίδια’’ κι εκείνος μου απαντάει: ‘’ Πάλι εγώ ???? ‘’, κι ενώ νοιώθω το αίμα μου να ξεκινάει να κοχλάζει κάνω ότι δεν άκουσα και κλείνω την πόρτα.

8:00 πμ. Είμαστε όλοι έτοιμοι, τα παιδιά επιβιβάζονται στο σχολικό κι εγώ στο αμάξι μου.

8:20 πμ. Είμαι ήδη στη δουλειά, τα τηλέφωνα έχουν αρχίσει να παραληρούν κι εγώ σκέφτομαι πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται….

16:30 μμ. Έχω μαζέψει τα πράγματά μου και είμαι έτοιμη στην πόρτα για να φύγω όταν το αφεντικό μου θυμάται ότι από το πρωί είχε ξεχάσει ότι ήθελε να συζητήσουμε ένα σημαντικό θέμα (καθημερινά συμβαίνει και σε εκείνον αυτό), έτσι λοιπόν επιστρέφω πάλι στο γραφείο μου και αρχίζω να παρακολουθώ το αφεντικό μου να μου εξηγεί ‘’το θέμα’’ ενώ εκείνος βρίσκεται σε απόλυτη νιρβάνα κι εγώ σε απόλυτη τρέλα.

16:45 μμ Έχω καταφέρει να πείσω το αφεντικό μου ότι το θέμα του ήταν απολύτως σοβαρό αλλά λόγω που είναι πια απόγευμα, το πρωί θα ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό (μέχρι το πρωί εκείνος θα το έχει ξεχάσει γιατί θα προσπαθεί να βρει κάτι καινούριο κι εγώ θα προσπαθώ να βρω καινούργια δικαιολογία για να φύγω) και είμαι ήδη στο αμάξι διανύοντας το δρόμο της επιστροφής.

16:50 μμ Ενώ οδηγώ καλώ τον αγαπημένο μου για να τον ρωτήσω τι θα ήθελε να μαγειρέψω κι εκείνος όπως πάντα μου απαντάει: ‘’ Ότι θες εσύ’’, αυτές οι τρεις λεξούλες κάθε απόγευμα είναι ικανές να με κάνουν να τρακάρω από τον εκνευρισμό που μου προκαλούν, σκέφτομαι όμως ότι είναι ακόμα πολύ νωρίς και θα ήταν άδικο να εκνευριστώ από τώρα ενώ έχω ακόμα σχεδόν μισή μέρα μπροστά μου.

17:00 μμ Βρίσκομαι στο supermarketκαι ψωνίζω για να μαγειρέψω το φαγητό ‘’που ΕΓΩ θέλω και που θα πρέπει να αρέσει σε ΟΛΟΥΣ’’.

17:20 μμ Βρίσκομαι ήδη κάτω από το σπίτι και περιμένω τα παιδιά να επιστρέψουν.

18:15 μμ Το φαγητό ψήνεται, το πλυντήριο πλένει και τα παιδιά κάθονται ήδη στο τραπέζι με τα βιβλία απλωμένα επάνω του για να κάνουμε μια σύντομη επανάληψη.

19:30 μμ Το φαγητό είναι έτοιμο, τα ρούχα έχουν ήδη απλωθεί (μόνα τους) και τα παιδιά ετοιμάζονται για την καθημερινή μας βόλτα.

19:50 μμ Είμαστε στις κούνιες ,τα παιδιά ευχαριστιούνται το παιχνίδι τους κι εγώ ακούω τα παράπονα της γιαγιάς που μοιραζόμαστε το παγκάκι ότι οι τιμές για τα φάρμακα του ζαχάρου έχουν αυξηθεί επικίνδυνα (το κακό δεν είναι ότι πρέπει να τα ακούσω, το κακό είναι που πρέπει να συμμετέχω στη συζήτηση γιατί κάθε φορά που η γιαγιά αντιλαμβάνεται ότι δυσανασχετώ αρχίζει να εκνευρίζεται).

21:00 μμ Βρισκόμαστε στο αμάξι και επιστρέφουμε στο σπίτι.

21:10 μμ Έχουμε φτάσει σπίτι και οι μικρές μου ετοιμάζονται για να τις κάνω μπάνιο ενώ έχουν ήδη αρχίσει να τσακώνονται για το ποια θα είναι πρώτη, μεσαία και τελευταία, χωρίς να φαίνεται ότι τελικά μπορεί να βρεθεί λύση, σ’ εκείνο το σημείο αναλαμβάνω εγώ δράση και αποφασίζω για τη σειρά. Ενώ λοιπόν μπαίνει η πρώτη, οι άλλες δύο είναι δίπλα μου και κλαίνε για το πόσο άδικη είναι η σειρά που διάλεξα, κι εκείνη είναι πάλι η στιγμή που εμφανίζεται ο καλός μου (όχι για να με βοηθήσει αλλά ούτε και να ρωτήσει πως τα περάσαμε στις κούνιες αλλά….) για να με ρωτήσει τι θα φάμε, κοιτώντας τον και με απόλυτη ειρωνεία του απαντώ ότι τις κατσαρόλες δεν τις είχα πάρει μαζί στις κούνιες είναι ακόμα πάνω στην κουζίνα (εκτός κι αν έβγαλαν πόδια και έφυγαν), εκείνος μου ρίχνει ένα βλέμμα που φανερώνει την ενόχληση του από την απάντηση μου και φεύγει προς την κουζίνα για να διαπιστώσει ότι τελικά του έλεγα αλήθεια λίγο πριν.

22:30 μμ Έχουμε ήδη φάει και τα παιδιά έχουν κιόλας κοιμηθεί, βάζω την φόρμα εργασίας, μαζεύω το τραπέζι, πλένω τα πιάτα κι αποφασίζω ότι τελικά είναι καλύτερα να σιδερώνω ένα ένα πλυντήριο κάθε μέρα παρά να τα αφήνω να μαζεύονται γιατί τότε όσο και να το σκεφτώ δεν το παίρνω απόφαση, κι εκείνα τα αφιλότιμα όσες μέρες και να τα αφήσω δεν αποφασίζουν να σιδερωθούν μόνα τους.

00:30 μμ Έχω σιδερώσει, έχω τακτοποιήσει τα ρούχα στα συρτάρια τους,έχω σκουπίσει κι έχω σφουγγαρίσει, είμαι έτοιμη να κάνω κι εγώ ένα μπάνιο και να καθίσω λίγο να ξεκουραστώ.

00:45 μμ Βγαίνω απ’ το μπάνιο και αποφασίζω να φορέσω εκείνο το ωραίο το φούξια νυχτικάκι μου που το χρώμα του και μόνο μου φτιάχνει την διάθεση, ντύνομαι και παίρνω εκείνο το βιβλίο που έχω ξεκινήσει εδώ και ένα μήνα και κάθε βράδυ διαβάζω περίπου δυο σελίδες και ξαπλώνω στον καναπέ, εκεί κάπου ο καλός μου αντιλαμβάνεται την παρουσία μου (μετά το φαγητό έπεσε σε χειμέρια νάρκη) και αρχίζει να μου εξηγεί πόσο δύσκολη και κουραστική ήταν σήμερα η μέρα του στη δουλειά ενώ παράλληλα μου λέει πόσο πολύ με ζηλεύει που μετά τη δουλειά έχω τόσο ελεύθερο χρόνο, εκείνος συνεχίζει να μιλάει κι εγώ από ένα σημείο και μετά νοιώθω να έχω ήδη αρχίσει να φουντώνω, το αίμα μου να πάλλεται μες το σώμα μου και το πρόσωπο μου να αρχίζει να μεταμορφώνεται περιγράφοντας όλα αυτά που σκέφτομαι, πριν προλάβω να του απαντήσω και οι σκέψεις μου να γίνουν λόγια εκείνος με καληνυχτίζει και πηγαίνει προς το κρεβάτι γιατί ο καναπές είναι πολύ άβολος κι εκείνος πολύ κουρασμένος .Μένω μόνη στον καναπέ και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι μάλλον πλάκα θα μου έκανε, αποκλείεται να μιλούσε σοβαρά! Αφήνω το βιβλίο στον καναπέ και πηγαίνω κι εγώ προς το κρεβάτι διότι νοιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν,δεν προλαβαίνω να αγγίξω το μαξιλάρι μου κι έχω ήδη κοιμηθεί…..

Αυτό είναι ένα τυπικό καθημερινό 24ωρο μου, που όσο κι αν με κουράζει, όσο κι αν με κάνει να σκέφτομαι ότι είμαι ακόμα πολύ μικρή για να τρελαθώ στην πραγματικότητα απολαμβάνω και τις 24 ώρες του αν και κατά βάθος θα επιθυμούσα να υπήρχαν ακόμα άλλες τέσσερις.

Μάρθα Γ.